`
(...)Μια ακόμη χαρακτηριστική παρόρμηση των παιδιών, η αγάπη για το ωραίο, για την τέχνη, βγαίνει από την τάση τους για επικοινωνία και για δημιουργία. Είναι σαν να λέμε ο εξευγενισμός, η ολοκληρωμένη τους έκφραση. Δώστε στο παιδί επάρκεια, πληρότητα κι ελευθερία, δώστε του κάποιο κοινωνικό κίνητρο, μια έκφραση, και θα έχετε ένα έργο τέχνης. Αν παρακολουθήσουμε από κοντά τα παιδιά να υφαίνουν, το βλέπουμε καθαρά. Στο εργαστήρι του σχολείου, τα παιδιά κατασκεύασαν έναν πρωτόγονο αργαλειό. Εδώ αποταθήκαμε στο ένστικτο τους για δημιουργία. Ύστερα, θέλησαν να τον χρησιμοποιήσουν, να κάνουν κάτι μ' αυτόν. Ήταν ένας τύπος ινδιάνικου αργαλειού και τα παιδιά είχαν μπροστά τους δείγματα από κιλίμια, υφασμένα από Ινδιάνους. Κάθε παιδί έκανε κάποιο σχέδιο στον τύπο πάντα των κιλιμιών των Ναβάχο και διαλέχτηκε το πιο κατάλληλο να δουλευτεί στο χέρι. Τα τεχνικά μέσα ήταν περιορισμένα, αλλά τα χρώματα και τα σχήματα επεξεργάστηκαν από τα παιδιά. Αν εξετάσουμε τα έργα τους, καταλαβαίνουμε ότι χρειάστηκε υπομονή, μεγάλη προσοχή κι επιμονή για να γίνουν. Χρειάστηκε ακόμη πειθαρχία και κάποια προετοιμασία. Τα παιδιά κατατοπίστηκαν σχετικά με ιστορικές αναδρομές, καθώς και με στοιχεία τεχνικού σχεδίου. Κι όλα αυτά καθοδηγήθηκαν από ένα πνεύμα καλαισθησίας, καλλιτεχνίας.
Άλλο ένα παράδειγμα, που δείχνει τη συνάφεια της τέχνης με τη δημιουργία: Τα παιδιά μάθαιναν να κλώθουν και να ξαίνουν το μαλλί με πρωτόγονο τρόπο, όταν κάποια στιγμή, ένα απ’ αυτά δώδεκα περίπου χρονών βάλθηκε να σκιτσάρει ένα μεγαλύτερο παιδί που έκλωθε.
Εδώ, βλέπουμε ένα άλλο σκίτσο με το ίδιο θέμα, φτιαγμένο από ένα παιδί έντεκα χρονών, από τα σχετικά καλύτερα. Δείχνει δυο χέρια να τεντώνουν το μαλλί, ετοιμάζοντας το για το κλώσιμο. Γενικεύοντας ωστόσο, μπορούμε να πούμε ότι η αγάπη για την τέχνη, στα μικρότερα παιδιά ιδίως, συνδέεται βασικά με το κοινωνικό ένστικτο, με την επιθυμία για έκφραση, για παράσταση.(Ντιούι Τζον,Το σχολείο και η κοινωνία, εκδ. Γλάρος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου